Van Schiphol naar Kho San

Onderweg naar Schiphol begint het dan toch eindelijk tot me door te dringen: ik ben degene die we aan het wegbrengen zijn en dat afscheidsfeestje van afgelopen zaterdag was toch echt voor mezelf bedoeld. Als ik op het vliegveld afscheid neem van iedereen kan ik niet ontkennen dat er geen tranen aan te pas zijn gekomen. Toch heb ik van dit alles geen spijt en voel geen angst of zenuwen. Als ik langs de douane ben voel ik eerder een soort bevrijding.
In het vliegtuig had ik twee stoelen voor mezelf dus kan lekker languit hangen. Halverwege de reis zie ik buiten een vallende ster, wat heel toevallig is want dat was zo ongeveer de enige keer dat ik naar buiten keek. Wat ik heb gewenst ga ik jullie natuurlijk niet vertellen ;-)
De reis was lang maar niet hinderlijk. Ik kan mezelf altijd wel prima vermaken.. Wat goed van pas komt als je alleen reist. Eindelijk in Bangkok aangekomen pakte ik een taxi naar mijn hostel in Khao San Road. Nadat ik de chauffeur heb uitgelegd waar ik naartoe moet en een beetje over de prijs heb onderhandeld vraagt de man “Al you mellie?” Het duurt even voor ik me besef dat hij vraagt of ik getrouwd ben. “Yes” zeg ik en ik wijs naar m’n ringvinger waar ik een zilveren ring draag. Ik lul een verhaal aan elkaar en vertel dat m’n vent op me staat te wachten in Khao San Road. Volgens mij probeerde hij me niet te versieren en was het puur uit interesse, maar dit was even een just-in-case smoesje. Ik dump m’n spullen op m’n tweepersoons kamer (ik dacht dat ik een bed in een slaapzaal had geboekt?) en besluit een biertje te drinken en daarna een beetje door Khao San Road te slenteren. Onderweg kijk ik zo m’n ogen uit dat ik bijna een Duitse jongen omver loop die Thomas blijkt te heten. Na wat te praten verteld hij dat hij in een veel leukere en goedkopere hostel slaapt op een slaapzaal een stukje verderop (bij de meeste mensen zouden er na zo’n opmerking alarmbellen gaan rinkelen maar hij heet Thomas en was echt heel aardig). Ik loop met hem mee en ben het ermee eens dat het daar veel gezelliger is. Ik besluit mijn overige nachten in mijn huidige guesthouse te annuleren en boek de volgende nacht in het Chill Inn. Die naam alleen al is fantastisch toch? Na dat alles geregeld te hebben gaan we een biertje drinken met 2 andere meisjes uit Engeland (Rachel en Halina) die Thomas ook vandaag had leren kennen. We bestellen een tap met 4,5 liter bier er in en hebben een super gezellige avond. Uiteindelijk belanden we in een discotheek en lig ik uiteindelijk rond 3 uur in bed.
’s Ochtends na het ontbijt verhuis ik naar het Chill Inn en ga met Thomas ontbijten ergens. Na het ontbijt zijn we naar een park gegaan maar daar was niks aan. Bovendien hadden we een kater dus zijn we na nog wat rondgelopen te hebben en een broodje bij de Subway maar teruggegaan en een massagesalon ingelopen. Ik heb nog nooit een Thaise massage gehad en heb me ook helemaal niet bedacht dat dit misschien anders zou zijn dan een normale massage.. Lekker ontspannen dacht ik, dus bestel lekker een massage van een uur. Jeeeezus dat ging er ruig aantoe!! Ze ging met haar volle gewicht bovenop mij zitten, begon me met haar knieën te masseren. Vervolgens ging ze van allerlei kanten aan mijn armen en benen te trekken en stompte tegen de onderkant van m’n voeten. Vervolgens moest ik een soort rare kamasutra houdingen aannemen terwijl zij mn rug aan het kraken was. Ik WIST van sommige plekkken niet eens dat ik daar gekraakt kon worden. Zelfs mijn vingerkootjes zijn gekraakt. Niet een hele ontspannende massage dus. Maaaar ik ben wel een smooth criminal nu en beweeg weer zo soepel als een elastiekje.
Thomas vertrok na de massage naar Chiang Mai dus ben ik met mijn laptopje in een internetcafe neergeploft en heb aan mijn ondernemingsplan gewerkt. Ik had voor het avondeten met Rachel en Halina afgesproken dus na een paar uur gewerkt te hebben sta ik op het punt om afrekenen en ze te gaan opzoeken.. Sta ik bij de kassa, kan ik m’n portemonnee NERGENS vinden... Ik heb even een halve minuut hardop staan schelden (verstaan ze toch niet) en toen lichtelijk in paniek gevraagd of ik mijn telefoon kon achterlaten als borg en de rekening later kon betalen. Dat was geen probleem (nee dat snap ik, een iphone voor een rekening van nog geen 2 euro). Ik herinner me ineens dat ik het ritsje van het voorvakje van m’n rugzak onderweg naar het internetcafé heb dichtgedaan omdat deze openstond. Ik heb toch niet serieus m’n portemonnee in het voorvakje van mijn rugzak gestopt? Ik weet het echt niet meer.. Mijn lichte paniek slaat om in een soort absolute doodsangst. In dat portemonneetje zit namelijk niet alleen AL mijn geld, maar ook AL mijn pasjes en dat internetcafé heeft mijn telefoon. Ik probeer zo snel mogelijk naar mijn hostel te lopen door de drukke straten van Khao San en het is natuurlijk bloedverziekend heet dus het zweet loopt langs m’n rug. Door de chaos in mijn hoofd verdwaal ik en kan m’n hostel niet vinden. Uiteindelijk herken ik het en ren naar mijn kamer waar mijn portemonnee nietsvermoedend op bed ligt. Ik ben zo blij dat ik hem heb, maar tegelijkertijd haat ik mezelf een beetje omdat ik soms zoo chaotisch kan zijn. Ik stop mijn pasjes in een ander tasje en stop een deel van m’n geld in een ander vak van m’n tas zodat dat het me in ieder geval niet kan gebeuren dat ik ooit alles tegelijk kwijt raak. Dit was wel een leermomentje dus.
Toen ik Rachel en Halina had gevonden zijn we gezellig uit eten geweest en hebben achteraf nog een cocktail gedronken. Zij hadden een tempeltour gedaan vandaag en aangezien ze daar redelijk gesloopt van waren zijn ze rond 23.00 terug naar het hotel gelopen. Ik was nog niet echt moe dus heb nog wat een beetje rondgezwerft en zag een groepje breakdancers optreden op straat. Nu ik dit hele verhaal aan het typen ben voel ik ook wel de moeheid toeslaan dus ga ook lekker slapen 