Silom, Bangkok

Het heeft even geduurd, maar ik heb dan nu eindelijk even de tijd om een tweede reisverslag te typen. Ik zal beginnen waar ik was gebleven de laatste keer!
Na het ontbijt met Rachel en Halina afgesproken om te gaan zwemmen in het zwembad van hun hotel. Deze is op de 6e verdieping met uitzicht over Khao San. Rachel en Halina gaan de volgende dag naar Chiang Mai om Songkran te vieren (Thais nieuwjaar). Chiang Mai ligt in het noorden van Thailand en is vanuit Khao San een treinreis van meer dan 14 uur dus ik besluit niet met hen mee te reizen. Bovendien had ik al een hostel geboekt in Silom. Althans, dat dacht ik. Aangekomen in het hostel blijkt namelijk dat ik een dag te vroeg ben en pas voor de volgende nacht heb geboekt. Vervolgens blijkt OOK nog eens dat ik mijn camera bij het zwembad heb laten liggen. Ik begin langzaamaan de moed een beetje te verliezen in mezelf.. Misschien ben ik toch niet echt geschikt om alleen te reizen..
Gelukkig kan het hostel wel een matras op een slaapzaal erbij leggen en kunnen Rachel en Halina diezelfde avond nog met me afspreken in een rooftopbar om m’n camera terug te geven.
Nadat ik een minicursus Thais heb gehad van een Amerikaanse jongen die ik in de lobby heb leren kennen (hallo, dankjewel, alsjeblieft, gelukkig nieuwjaar) rijd ik met de scootertaxi (ik dacht dat ik dood ging) naar de Lebua Sky building rooftop bar. Tevens het hotel waar The Hangover is opgenomen! Helemaal boven hebben we super mooi uitzicht over Bangkok en leren we 3 jongens kennen uit Engeland waar we nog wat mee gaan drinken. Na een gezellige avond met een aantal biertjes en een potje pool neem ik rond 2.00 uiteindelijk de Tuk Tuk terug naar m’n hostel, waar ik vervolgens de slechtste nacht slaap ooit heb. Het matras waar ik op lig is zo hard dat hij hem net zo goed niet had kunnen neerleggen. Ik lig dus met m´n keiharde matras op de grond, onder een lekkende airco, in een slaapzaal met 4 Chinezen die keihard lagen te snurken. Als ik eindelijk in slaap val beginnen ze ’s Ochtends vroeg om 7 uur met allemaal plastic tasjes te rommelen en te praten met elkaar.
Met mijn kleine beetje energie loop de volgende dag naar het Lumpini park, waar het volgens de plaatjes heel mooi en rustgevend is enzo. Als ik aankom blijkt dat er een enorm protest aan de gang is en er staan zo’n 2000 tenten overal. Het lijkt in mijn ogen met al die tentjes in het park meer een festival dan op een protest en er klinkt muziek dus ik loop gewoon door. Als ik naar een groepje dansende mensen sta te kijken komt er ineens een vrouw hysterisch lachend op me af gerend en smeert klei in m’n gezicht. Ik moet er om lachen en ga ergens in het gras zitten om met m’n zakmes een mango te schillen die ik onderweg heb gekocht. Opeens komt er een Thaise man naar me toe en brengt me een bordje voor m´n mango. Iedereen is hier echt super behulpzaam! Al heb ik m´n twijfels over die klei-smerende vrouw.
Terug in het hostel zie ik tot mijn grote schrik dat mijn kluisdeurtje openstaat en dat deze leeg is! En ik weet 100% zeker dat ik een etuitje met mijn paspoort, creditcard en omgerekend zo’n 100 euro in de kluis had gelegd. Het slot is niet geforceerd en ik kan me niet voorstellen dat ik hem niet goed op slot heb gedaan. Ik keer in paniek m’n backpack ondersteboven en begin door m’n spullen te graven maar daar vind ik natuurlijk niks. Ik ren de 6 trappen af om naar de receptie te komen en storm naar de receptionist achter de balie toe. “Hello? Sorry!” onderbreek ik zijn telefoongesprek. “My safe is open and everything is gone, how is that possible!!??” Hij kijkt me stompzinnig aan en begint in het Thais tegen zijn collega te praten die vervolgens antwoord: “oh yes I gave it to a woman”. Ik houd het niet meer rustig en schreeuw “WHAT?!” Hij begint weer in het Thais tegen de receptionist te praten maar daar heb ik geen geduld voor dus onderbreek hem en zeg “HALLO? WHICH WOMAN?” Ik heb zin om hem over de balie heen te trekken maar hij lijkt niet onder de indruk van mijn getier. “Yes, I asked her if it was hers and she said yes, so I gave it to her. But she is still staying in the hostel so it will be allright” Ik kan niet begrijpen hoe iemand zo achterlijk kan zijn. Ik begin tegen hem te schreeuwen waarom hij in godsnaam MIJN kluis openmaakt en mijn etui met MIJN paspoort aan een of andere vrouw geeft waarvan het me duidelijk lijkt dat het niet haar foto is in dat paspoort. Uiteindelijk komt de manager erbij en die probeert de boel te sussen. Ik wordt op een stoel gezet met een glaasje water en begin van alle woede en frustratie te huilen. Uiteindelijk komt de vrouw terug in het hostel en geeft me alles terug. Ze legt uit dat haar zus en broer eerst in die kamer overnachtten maar dat ze hebben omgewisseld en daarbij alles hebben verhuisd, inclusief de kluisinhoud. Ik was tegelijkertijd van kamer verwisseld, had m’n waardevolle spullen in de kluis gelegd, maar omdat ik mijn backpack niet uitgepakt had dachten ze dat alles van haar broer en zus was en heeft niet eens gekeken naar de inhoud van de etui. Het zal allemaal wel. Ik ben nog steeds woest, maar tegelijkertijd ook heel blij dat ik alles terug heb. Ik heb geen zin om het er nog langer over te hebben dus loop naar buiten en koop om mezelf te troosten een waterpistool voor Songkran.
De volgende dag ben ik zooo blij dat ik uit dit stomme klote hostel vertrek. Vandaag is de eerste dag van Songkran dus ik vertrek (gewapend met mijn waterpistool) zo vroeg mogelijk naar m’n andere hostel om te voorkomen dat ik doorweekt aankom.
Gelukkig is het WeBangkok hostel waar ik vervolgens aankom zooo leuk!! Als ik om me heenkijk word ik helemaal vrolijk vanbinnen. Het is heel modern ingericht en er zitten overal jongeren te chillen, te ontbijten of achter een computer te internetten. Ik ben best wel vroeg dus kan nog niet de kamer in. Ik plof buiten neer op een stoel waar ik vrijwel meteen allemaal mensen ontmoet, waaronder 2 Nederlandse meisjes. Als ik om 14.00 incheck ben ik al aangeschoten van het bier (oeps) en helemaal natgespoten door de waterpistolen van voorbijgangers en gasten van het hostel. Songkran de komende 3 dagen is fantastisch (zie filmpje en foto’s op facebook). Iedereen die ik heb leren kennen in het hostel is super chill en ze komen overal vandaan. Uiteindelijk houden we een groepje van 7 personen over, bestaande uit een Canadese, een Japanse, twee Duitse, een Engelse, een Franse jongen en ik. Na 3 dagen was ik eigenlijk wel behoorlijk klaar met het gefeest, maar ze haalden me over om toch weer naar Silom te gaan. Nou oke, maar op 1 voorwaarde: ik wil wel naar een ping pong show of een stripclub, als cultuurdingetje zegmaar gewoon voor de fun. Ik bedoel, als je de Thaise cultuur optimaal wil ervaren mag je niet het sextoerisme vergeten. Toch? Voor de mensen die niet weten wat een pingpong show is: twee Thaise vrouwen spelen pingpong met hun eh jeweetwel. Dat is toch kunst? Ik deed het woord en probeerde een goede prijs te onderhandelen met de eigenaren van een aantal clubs. Uiteindelijk had ik eentje zover gekregen dat we voor 10 euro pp een show konden zien en een biertje mochten drinken. Ik wees een meisje aan en zei dat zij de show moest doen. “No No, she gonna do show” en de stripbaas wees naar een mollige vrouw die ik ergens achter in de 40 schatte. Ze had alleen haar beha nog aan en was echt niet om aan te gluren. Bij het idee alleen al begon ik te kokhalzen. Ik trok alle jongens weer mee de stripclub uit waarmee ik een boze stripclubeigenaar achterliet. We zijn lachend naar een andere tent gelopen wat een ladyboy bar bleek te zijn. Ik werd het podium opgetrokken en mocht met ze meedansen. Dit was vanwege de slappe lach niet heel elegant maar ach, ik ben wel weer een ervaring rijker.