Maleisië

De volgende dag sta ik meer dan een uur op de bus te wachten maar dat ben ik nu wel gewend. Als ik in Phuket uit de bus stap komen er ook 2 Duitse jongens uit gelopen die tegen me beginnen te praten en schijnen te weten wie ik ben. Ik kan het me niet meer herinneren maar schijnbaar heb ik met ze staan praten voor de duikshop in Khao Lak. Ze stellen zich voor als Marcel en Achim. We gaan met zn 3en opzoek naar een hostel en vinden er eentje die vlakbij old Phuket is en bij het busstation. Als we onze lunch hebben besteld in een lokaal restaurantje wordt ik voor mijn fruitshake doorverwezen naar de buurvrouw met haar smoothie kraampje. Achter het fruitigste kraampje wat ik ooit heb gezien staat een Thaise travestiet die behalve een jurk niet echt de moeite heeft genomen om ook maar enigszins op een vrouw te lijken. Sterker nog: hij had zich niet eens geschoren dus er groeide een stoppelbaard op zijn gezicht. Toen ik aan kwam lopen zwiepte hij zn lange haar over z’n schouder en vroeg met een overdreven hoog stemmetje wat voor shake ik wilde. Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen en wist niet zo goed waar ik moest kijken. Ik wist ook ineens niet meer wat voor fruitshake ik wilde. Met een trillende vinger van het ingehouden lachen wees ik de mixed fruit shake aan. Hij begon op een allesbehalve vrouwelijke manier een watermeloen kapot te hakken en gooide deze met pitjes en al in de blender. Vervolgens werd er een appel doormidden gehakt en ook deze ging er met half klokhuis in. Om het af te maken propt hij er nog een paar stukken ananas bij en drukt triomfantelijk op de knop. Toen ik met mn shake weer in het restaurantje was proestte ik het uit van het lachen. Het duurde even voor ik voldoende was hersteld om het hele scenario te vertellen tegen Marcel en Achim. Na de lunch wilden ze een aantal tempels bezoeken maar daar had ik niet zo’n zin in dus ben ik in m’n eentje gaan shoppen. In de shopping mall staat het schattigste jongentje ooit helemaal in z’n eentje met z’n handjes samen gevouwen en z’n voetjes keurig naast elkaar voor een altaartje te bidden. Zijn teentjes hangen over de rand van z’n te kleine slippertjes heen.
In old Phuket zijn een aantal cafeetjes en we kiezen er eentje uit met Engelstalige live muziek. Het is erg vermakelijk om naar te kijken omdat ze de teksten uitspreken zoals zij het horen. Ze hebben waarschijnlijk geen idee wat ze zingen.
De volgende dag vervolg ik mijn reis naar Koh Mook waar ik na een tussenstop in Trang een dag later met de boot aankom. Op Koh Mook huur ik een bungalow voor mezelf en vind ik een goed Nederlands boek. Bij de receptie informeer ik hoe duur een dagtrip is naar de Emerald Cave maar dat blijkt in je eentje onbetaalbaar. Blijkbaar is het de bedoeling dat je zelf een groepje samenstelt om een boot mee te huren. Dat is jammer dan want ik wil gewoon m’n boek lezen en voel er niet zoveel voor om een groepje vreemden lastig te gaan vallen in de hoop dat zij met mij een boot willen huren. Als ik een paar uur later terug ben van het strand komt de receptionist naar me toe en verteld me dat ik met het groepje van morgen mee mag.
Het blijken 2 hele aardige Thaise stelletjes te zijn die gelukkig ook wel wat Engels spreken. De eerste twee stops zijn snorkelplekken die allebei erg mooi zijn! De Thaise mensen gaan alle 4 met een opgeblazen reddingsvest het water in en proberen zich met veel gespartel voort te bewegen. Ik zwem snel een stuk bij hen vandaan aangezien ze duidelijk alle vissen wegjagen op die manier. Uiteindelijk komen we bij de Emerald Cave aan waar je 18 meter doorheen kan zwemmen. Als we er zijn blijken we niet de enige en ligt het er vol met boten. Iedere groep gaat in een treintje de doorgang in en wij doen hetzelfde. Het is verplicht om een reddingsvest aan te doen dus deze trek ik met tegenzin aan. Met de instructeur voorop zwemmen we in een sliert op de smalle doorgang af waar het pikdonker lijkt. Na een tijdje kom ik er achter dat de 2 Thaise die achter mij hangen helemaal niet aan het zwemmen zijn maar zich gewoon aan mijn reddingsvest vasthouden en zich door mij laten voortslepen!! Na ze nog wat beter bestudeerd te hebben ontdek ik dat ze überhaupt helemaal niet eens kunnen zwemmen.
Koh Mook is het rustigste eiland waar ik ooit ben geweest. Ik blijf er in totaal 4 dagen en deze breng ik voor het grootste deel helemaal alleen door. Ik verken lopend het hele eiland en spendeer het grootste deel van de dag op het strand door met een boek. Als ik Koh Mook verlaat ben ik helemaal ontspannen en er wel weer aan toe om sociaal te doen.

Mijn volgende stop is Langkawi in Maleisië dus ik begin mijn tocht vroeg vandaag. Om 6.30 wordt ik opgehaald door m’n taxi en vaar met de boot naar Trang. Hier pak ik de bus pak naar Satun waar ik met mijn backpack achterop een motortaxi stap, aangezien deze een stuk goedkoper is dan een gewone taxi. Van mijn goedkope keuze heb ik na een rit van 10 minuten knallende rugpijn wel spijt. Bij de pier aangekomen koop ik een kaartje voor de Ferry naar Langkawi.
In de boot komt er een vrouw naast me zitten die tegen me begint te praten. Ze reist ook in haar eentje en is tevens onderweg naar Langkawi. Ze is duidelijk een heel ander type reiziger dan ik: grote hutkoffer, veel make-up, hoge hakken en een stuk ouder. Als ze voorstelt om samen een kamer te delen reageer ik positief, maar hoe meer ze verteld hoe slechter dit idee me lijkt. Ze zegt dat er al een hotel is geregeld door de jongen die ze gaat opzoeken en dat ik daar ook wel kan slapen. Beetje bij beetje kom ik er achter dat ze die jongen gaat opzoeken met een wel heel bizarre intentie. Ze wil namelijk zwanger van hem worden. Het kind zal ze zelf wel opvoeden, ze heeft immers al twee geadopteerde kinderen. Ik zit hier natuurlijk niet bepaald op te wachten dus zeg dat het me beter lijkt als ik wat voor mezelf zoek.
De boot aflopend probeert ze me nog steeds over te halen om bij haar te blijven. Als ik een groepje backpackers zie staan grijp ik m’n kans en glip weg van de rare adoptiemoeder met babydrang. Ik vraag waar het groepje jongeren naar onderweg is en of ik met ze mee mag reizen. We delen een taxi naar het strand Pentai Cenang waar we in hostel The Rainbow Lodge inchecken. Dit hostel is echt fantastisch. Ik lig op een slaapzaal met 20 bedden, maar elk bed is voorzien van een gordijn rondom voor privacy en een eigen ventilator. Er is een gemeenschappelijke ruimte waar films worden gedraaid en ook wifi werkt goed. In het hostel leer ik nog 2 mensen kennen wat ons groepje nu op een totaal brengt van 7 personen. Die avond gaan we met z’n alle uit in de Sandu bar waar een suuuper goede live band speelt. We dansen de hele avond en sluiten af met een emmer vette kipkluiven van de KFC.
Twee dagen later huren we met z’n alle scooters en gaan op verkenning het eiland over. Het eiland is voorzien van smalle wegen die omhoog en omlaag door de bergen kronkelen. De wegen zijn gelukkig goed geasfalteerd maar het is wel even wennen om aan de linkerkant van de weg te rijden. Met 7 scooters rijden we achter elkaar aan de bergen door en komen uiteindelijk aan bij een trap met bijna 800 treden. Hierboven zouden de Seven Wells zich moeten bevinden. De trap omhoog is een onmogelijke klim en doet me denken aan de weg naar Mordor in Lord of the Rings. Compleet buiten adem en nat van het zweet komen we langzamerhand dichter bij de top. Het is erg droog geweest de laatste tijd en het regenseizoen is nog niet echt op gang gekomen. Als gevolg liggen de 7 watervallen bijna droog. Gelukkig stroomt er toch genoeg water om over de stenen van de ene poel naar de andere te glijden. We kunnen niet wachten om onszelf af te koelen en slingeren onze kleding op de grond. We worden door een paar locals gewaarschuwd voor wilde apen die blijkbaar al meerdere kledingstukken van toeristen hebben weggegrist.
Na de watervallen stoppen we bij een prachtig mooi strandje en gaan bij een wegrestaurantje zitten voor de lunch. “Can I have a coconut shake please?” Vraag ik aan de vrouw die onze bestelling op komt nemen. “NO” antwoord ze zonder verdere uitleg. Ik kijk de rest van de groep verbaasd aan en probeer dan maar een mango shake te bestellen. “NO” zegt ze weer. Ik proest het uit van het lachen en vraag waarom ik niks mag bestellen. “because no have electricity”. Oke duidelijk. Geen shake dus. Ik bestel kip met rijst en krijg een pannenkoek met ui er in. Er zijn uiteindelijk maar een paar bestellingen goed gegaan maar we hebben geen zin om er een drama van te maken en eten wat we voorgeschoteld krijgen. Na deze fantastische lunch zijn we naar de kabelbaan gereden. Deze brengt je voor 30 MYR naar het hoogste punt van het eiland. Helaas was het super mistig dus konden we niet verder kijken dan de reling waar we tegen aan leunden. De zonsondergang was hierdoor lang niet zo spectaculair als op de plaatjes van de advertentie.
De scooters hebben we de volgende dag nog tot 11.00 tot onze beschikking dus staan we om 7 uur op zodat we nog even over het eiland kunnen cruisen. Als we op de boot naar Georgetown stappen sluit nog een meisje zich aan bij ons groepje. Dit boottocht duurde 4 uur en de airconditioning in de ferry stond op standje snotpegel. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand is op deze aardbol die dat een aangename temperatuur vind. Ik had alle warme kleding die ik kon vinden uit m’n backpack getrokken en mezelf daarmee gemummificeerd. Om m’n hoofd had ik een sjaal gewikkeld met een kleine opening bij m’n neus om door te ademen, maar zelfs de lucht die ik inademde veroorzaakte een brainfreeze. Toen deze koude tocht eindelijk achter de rug was hebben we met z’n alle een taxi gedeeld naar Lovelane, waar we een hostel geboekt hadden waar we met z’n 8en op een slaapzaal terecht konden. Nog voordat we onze spullen hadden uitgepakt trokken we onze duty free alcohol (gekocht in Langkawi) uit onze backpacks. Na een flinke indrinksessie in de lobby van het hotel zijn we naar discotheek The Reggae Mansion gegaan. Toen we ’s ochtends rond 4 uur terugkwamen waren onze kamergenootjes niet zo blij met ons. We maakten niet eens veel herrie ofzo, maar als 8 dronken mensen om de beurt de kamer binnen komen, naar de wc gaan, tanden poetsen, pyjama aan enz.. dat is gewoon een heel proces. Katie die als laatste haar bed in probeert te klimmen en uit haar stapelbed flikkert was de druppel. Iedereen van ons groepje barstte in lachen uit, waarop een van de gasten uit de slaapzaal boos de kamer uitstormde.
De dagen erna gedragen we ons niet veel anders. We breken in bij een hotel om te zwemmen, kijken films in onze kamer, eten bagels, gehaktballen en pizza en spelen ’s avonds drinkspelletjes met kaarten. Waarschijnlijk heeft iedereen hier een ongelofelijke hekel aan ons.

Twee dagen later vertrekken we met zn alle naar Ipoh waar we een appartement gereserveerd hebben. Toen we in het appartement waren viel het eigenlijk heel erg tegen: er was een wasmachine maar die was kapot. Het gas deed het niet dus dat maakte de hele keuken zo goed als onbruikbaar. Er was geen wifi en de tv had maar 1 Engelse zender. Er was een bed te weinig dus moest 1 iemand op de grond of op de bank slapen. Een extra matras zou ze de volgende dag brengen.
Katie had het voor elkaar gekregen om zo ongeveer de helft van de prijs af te dingen dus we durfden voor dat bedrag niet echt te klagen. Bovendien was de vrouw die het verhuurde echt heel aardig en deed verschrikkelijk haar best om ons gastvrij te ontvangen.
De volgende dag zijn we met de helft van onze groep naar het waterpark gegaan van Ipoh. Er waren niet heel veel glijbanen maar het waterpark was tegelijkertijd een dierentuin. Er waren verschillende shows en ik mocht een hele grote slang vasthouden.
Op de terugweg bleek dat we de taxichauffeur het verkeerde adres hadden gegeven. Na eeuwig rond te rijden hebben we Jane gebeld, de eigenaresse van het appartement waar we blijven. Ze zei dat de taxichauffeur ons maar moest afzetten bij het winkelcentrum en dan zou zij ons daar wel oppikken. Toen Jane kwam aanrijden zat de rest van onze groep ook in haar autobusje. Jane stelde ons voor aan haar man Simon en zei dat ze ons graag wat van Ipoh wilde laten zien. Kat, Katie, Jake en ik hadden al gegeten in het waterpark en bovendien al behoorlijk wat geld uitgegeven vandaag. Toen we in een local foodcourt aankwamen, een eetgelegenheid met allemaal verschillende kraampjes, voelde we ons dus een beetje bezwaard. Simon en Jane zeiden dat we ons geen zorgen moesten maken en er werd er van alles voor ons besteld. We moesten overal een hapje van proeven, alles was even lekker. Wat een super aardige mensen! Ik probeerde ook een hapje stingray en ondanks dat het echt onvoorstelbaar lekker was, voelde ik me daar toch best wel schuldig over. Ik vind het zo mooi om ze onder water te zien.. Ik wil eigenlijk alleen maar lelijke vissen eten.
Simon stelde voor om ons de volgende dag mee op stap te nemen naar een van de grotten in Ipoh. Dit aanbod sloegen we natuurlijk niet af. En dan te bedenken dat ik wilde klagen tegen deze aardige mensen over het appartement.
’S Avonds hebben we in het appartement weer drankspelletjes gespeeld en zijn allemaal veel te laat naar bed gegaan. AIk had zo ongeveer alle kaartspelletjes verloren. Jake zei zelfs dat ik nooit meer spelletjes met ze mocht spelen, “because you are shit at every game! haha”. Als straf moest ik de volgende ochtend als eerste opstaan om voor iedereen een ontbijtje te maken. Bij de supermarkt kocht ik wat ik nodig had en was best trots dat ik met alleen een waterkoker en een broodtoaster toast, thee, gekookte eieren en knakworstjes op tafel zette. Toen Simon om 12.00 voor de deur stond zaten we allemaal nog te ontbijten. Het appartement was een rotzooi, de keuken stond vol met lege flessen en niemand was nog aangekleed en gedoucht. Hij leek dit gelukkig allemaal niet erg te vinden en ging rustig op ons zitten wachten tot we klaar waren. Wat hij niet wist was dat de badkamerdeur de nacht ervoor ook uit z’n voegen gevallen was.
Toen we in de auto zaten onderweg naar de grot kregen we ineens een factuur in onze handen gedrukt. Ik kon m’n ogen niet geloven. Het was een perfect uitgewerkte factuur waar alles op genoteerd stond dat we de avond ervoor gegeten hadden in de food court. Zelfs de benzinekosten waren erin vermeld, inclusief die van vandaag voor ons uitstapje naar de grotten. Iedereen was stomverbaasd omdat Jane en Simon het hadden doen voorkomen alsof ze ons aan het trakteren waren. Bovendien waren zij degene geweest die al dat eten besteld hadden en ze hebben er zelf ook van gegeten! Puntje bij paaltje draaien wij voor alle kosten op en hebben zij een gratis uitstapje inclusief diner. Ik voel me wel in 1 klap een stuk minder schuldig voor alle rotzooi die we in het appartement achterlaten en de kapotte badkamerdeur.
Simon zet ons tot slot allemaal af bij het busstation. Hier scheiden onze wegen en ik vervolg in m’n eentje mijn reis naar Koh Tao.