Hua Hin en Khao Lak

Vandaag vertrek ik van Silom naar Hua Hin, een plaatsje iets zuidelijker aan de kust van Thailand waar tevens het paleis van de koning is. Hua Hin blijkt niet echt een backpackersplek maar leer toch een Duits meisje en een jongen uit Malesië kennen waarmee ik het 2 dagen heel gezellig heb. De eennalaatste avond komt er een jongen uit Engeland bij ons op de slaapzaal bij. Op het moment dat hij binnen komt lopen zit ik foto’s te bekijken op bed. Hij stelt zich aan me voor en komt meteen heel dicht naast me zitten op bed. “Oh are you looking at pictures?” en hij kijkt over m’n schouder mee naar m’n camera. Sorry maar dat is echt iets te enthousiast. Ik draai m’n camera weg, schuif opzij en kijk hem geïrriteerd aan. Hij beantwoord mijn blik met een domme inhoudloze uitdrukking en begint vervolgens aan een stuk door te ratelen over hoe hij bij een honden en katten opvangcentrum heeft gewerkt de afgelopen weken. Ik vind hem nu al strontvervelend. De volgende dag nodigt hij zichzelf uit als we naar de tempels van Phetchaburi gaan kijken. Ik irriteer me kapot aan hem maar probeer er toch het beste van te maken. In het dorpje lopen overal wilde apen rond en we gaan met een kabelbaan naar de tempels die hoog op een berg zijn gebouwd. Er hangen bordjes dat je moet oppassen voor de apen want die schijnen erg brutaal te zijn. Niet voor niets want als we de trap op lopen wordt Dean (jongen uit Maleisië) besprongen en een aap grist het flesje water dat hij vast heeft uit z’n hand en begint er uit te drinken.
De volgende dag checkt iedereen uit. Mijn trein vertrekt pas ’s avonds dus ga ik overdag nog naar de Cicada artistieke markt waar schilderijen tentoon worden gesteld en allemaal kraampjes zijn met kunstzinnige dingen. Ik voel me zo kunstig en geïnspireerd dat ik besluit een neuspiercing te laten zetten. De vrouw van de piercingshop pakt een oorbel en knipt er een stukje af met een nagelknippertje. Vervolgens zet ze een klem op m’n neusvleugel en jast in 1 beweging die oorbel door m’n neus heen! Dat mijn neus zojuist is gepiercd met een afgeknipte oorbel realiseer ik me pas als hij er in zit. Volgensmij is dit NIET hoe hoort maar ik vertrouw er op dat zij wel weet hoe het moet, het is notabene een piercingshop. De nachttrein is een uur te laat maar dat is hier normaal heb ik begrepen. Op het treinstation stikt het van de muggen maar ik was gelukkig voorbereid dus smeer een dikke laag deet op mijn armen en benen. Ik zie een monnik op een bankje zitten die met een flap van zijn oranje gewaad de muggen van zich af probeert te slaan. Ik loop naar hem toe en wijs op het flesje deet wat ik in mijn handen heb. Hij knikt dankbaar en ik buig voorover om het aan hem te geven maar hij pakt het niet aan en kijkt me verwachtingsvol aan. Hij wil toch niet dat ik hem ga insmeren? De monnik wijst naar het bankje waarmee hij bedoeld dat ik het flesje daar voor hem moet neerzetten. Blijkbaar mag een monnik niks aanpakken.. stel je voor als ik had geprobeerd hem in te smeren.
De trein waarmee ik reis is een midnight sleeper train: wat in Nederlandse treinen bagagerekken zijn, zijn hier bedden. De trein schud, trilt en piept en doet me een beetje denken aan de bus van Harry Potter, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om een beetje te slapen. Toen ik ’s nachts naar de wc opzoek was stapte ik bijna de trein uit, er zitten namelijk geen deuren in de zijkanten van de wagon! Levensgevaarlijk als je slaapdronken de wc zoekt.
Na de nachttrein ben ik in Suratthani overgestapt op een bus die me naar Khao Lak zou brengen. Daar aangekomen ga ik opzoek naar een duikschool omdat ik de volgende dag wil duiken bij de Similan Islands. Ik schrik toch wel een beetje van de prijzen die ze vragen: een daytrip naar deze eilanden kost namelijk bij alle duikscholen rond de 100 euro. Ik overweeg om een snorkeltrip te boeken of een duik op het huisrif te doen aangezien die beide meer dan de helft goedkoper zijn. Ik kan niet kiezen en gooi een muntje op. Ik bedenk: als het munt is boek ik een duik op de Similan Islands en als het kop is boek ik iets anders. Ik gooi een paar keer kop, maar ik ben het toch niet helemaal eens met deze stelling dus besluit ik dat deze niet telde en gooi het muntje nog een keer. MUNT! Een paar minuten later sta in de duikshop en boek ik een trip naar de Similan Islands voor de volgende dag. De duikschool verteld dat ze de afgelopen 5 dagen al een aantal keer mantaroggen hebben gezien! Maar goed dat ik munt heb gegooid ;-) Ik probeer niet meteen te enthousiast te worden, het is namelijk nog steeds heel erg zeldzaam om een mantarog te zien en ik wil niet teleurgesteld zijn achteraf. Ik praat mezelf aan dat het sowieso leuk is om weer te duiken, ook als ik geen mantarog zie.
Ik word om 7 uur ’s ochtends opgehaald de volgende dag. Erg vroeg, maar het is 4 uur varen naar Koh Bon, het eiland waarbij we onze 2 duiken zullen maken. Ik kom er achter dat er 3 Nederlanders meegaan met de boot waarvan 2 ook duikinstructeur zijn. Het is supergezellig en raak ook nog met anderen in gesprek.
Tijdens onze eerste duik zien we al meteen een mantarog!! Hij is best ver weg en door de koudere, groene onderwaartse stroming waarin hij zwemt is hij niet heel goed te zien, maar who cares! Ik heb een manta gezien! Mijn dag kan al niet meer stuk. Verder is de duik niet bijzonder mooi. Vergeleken met andere plekken waar ik heb gedoken is er niet veel koraal. Ik zie een paar grote groupers en papegaaivissen maar verder niet veel bijzonders.
Tussen de duiken in krijgen we een lunch op de boot. Opeens roept 1 van de bemanningsleden “Manta! Manta!”. Ik ren naar de reling en kijk in de richting waar hij heen wijst. Snel pak ik mijn duikbril, spring in het water en begin als een debiel in de richting van de manta te zwemmen. Een paar anderen die in al in het water waren zwemmen er ook naartoe en we kunnen hem echt van behoorlijk dichtbij zien. Vol adrenaline klim ik terug op de boot. Na de pauze heb ik als eerste mijn set opgebouwd voor de tweede duik. De tweede duik is echt te mooi om waar te zijn. Volgensmij waren het in totaal 2 manta’s, maar ze zijn zeker 6 keer langsgekomen en zwommen op een gegeven moment met zijn 2en achter elkaar aan. Ze kwamen zo dichtbij dat ik ze kon aanraken maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan. (Ik raad iedereen die nog nooit een mantarog heeft gezien aan om even manta ray in te typen op youtube, dan snap je denk ik pas echt wat ik bedoel als ik zeg dat ik helemaal rustig werd vanbinnen). Ik hing als gehypnotiseerd in het water en moest mezelf eraan herinneren om regelmatig adem te blijven halen. Het is echt het mooiste wat ik ooit heb gezien. De manta’s leken wel vliegende eenhoorns onder water. Niks kon mijn goede humeur nog verpesten.
´s Avonds hebben we met de hele duikgroep gegeten en bier gedronken. Toen ik aardig aangeschoten terug in m´n hostel kwam zaten er twee Duitse meisjes en een jongen aan een tafeltje met een fles rum op tafel. Ik hoorde ze Duits praten en begon in mijn beste Duits mee te lallen met hun gesprek. Ze nodigde me uit aan tafel en schonken een glas rum en cola voor me in. Na een paar glazen rum ben ik achterop de scooter gestapt van de Duitse jongen en zijn we naar een Thaise karaoke bar gereden. Het leek meer op een huiskamer dan op een café met 3 grote loungebanken en een megagroot scherm waar Thaise liedjes en songteksten op werden geprojecteerd. Ik heb geprobeerd in het Thais mee te zingen maar dit was natuurlijk niet echt een succes. Het was onmogelijk mijn glas leeg te drinken want na iedere slok werd er weer rum en cola bijgeschonken. Op een gegeven moment besloot ik maar gewoon niet meer een slok te nemen.
Voor ik het wist zat ik weer op de scooter naar de volgende stop: een soort retro Amerikaanse bar met allemaal oude LP platen aan de muur en een Thaise hippie met dreadlocks achter de bar. Er reed nog net geen nep Marilyn Monroe op rolschaatsen in de bediening. Ik raakte aan de praat met een groepje Thaise jongens die aan het poolen waren en ik mocht met hen meedoen. Op de een of andere manier rolden alle ballen zonder enige moeite in de pockets waar ik met mijn dronkenmansoog op mikte. Die Thaise gastjes vonden het prachtig en vroegen of ik nog een potje wilde spelen maar de Duitse jongen (ik weet echt zn naam niet meer) liet me weten dat het tijd was voor de volgende kroeg. De hamburger die ik net besteld had heb ik toen maar achterop de scooter naar binnen gewerkt. Toen we over een drempel heen reden vloog er een kwak saus van mijn hamburger op de rug van de Duitse jongen, maar die had gelukkig niks door.
De volgende kroeg waar we in belandden was een soort vage discotheek waar een Tokyo-Hotel-achtige band Thaise rockmuziek aan het spelen was. Ik wist niet echt hoe ik hier op moest bewegen dus danste een beetje spastisch en uit de maat. Toen ik weer netjes thuis was afgezet probeerde ik in bed te bedenken of dit echt allemaal gebeurd was vandaag omdat het zo’n lange dag is geweest. Terugblikkend hier op voel ik me nogsteeds euforisch om het feit dat ik gewoon TWEE FUCKING MANTA ROGGEN heb gezien!